Prawda jest taka, że wszyscy zmagamy się z jakimiś lękami. Pocieszające jest to, że można z nimi wygrać, a przynajmniej je wyciszyć. O tym jest ta książka.
W poradniku „Mózg szczęśliwych ludzi. Jak pokonać lęki i czerpać radość z życia” poznajemy historię Ferrana Casesa, który opisuje swoje doświadczenia związane z paraliżującym strachem. Wyjaśnia, jak udało mu się pokonać ten trudny okres. Potrzebował na to aż piętnastu lat. Neurolożka i fizyczka Sara Teller wyjaśnia, co działo się w tym czasie w jego głowie.
I właśnie to przedstawienie studium przypadku jest wielkim atutem książki. Daje autentyczność, a nie tylko suche informacje o nerwicy, stresie, poczuciu, że nic dobrego już nas w życiu nie czeka… Warto wspomnieć, że to trzecia książka tego duetu. Autorzy skupiają się na tym, jak możemy pomóc sobie sami. Oczywiście często potrzebna jest terapia i o tym trzeba pamiętać.
Cases przyznaje, że w kwestii swoich lęków zrobił wielki błąd.
Za długo je ukrywał i udawał, że wszystko jest w porządku. Lekceważył dotkliwe ataki paniki i coraz częstsze ukłucia w klatce piersiowej. Przyzwyczaił się do bezsennych nocy i przyśpieszonego bicia serca na myśl o kolejnym dniu… Z perspektywy czasu, uważa, że robił to świadomie, ponieważ nie chciał uchodzić za kogoś, kto nie radzi sobie z codziennością.
Z książki możemy dowiedzieć się, jak jedzenie może wpłynąć na nasze samopoczucie, dlaczego nawyki nas ograniczają i jak odpowiednie oddychanie pomaga w radzeniu sobie z emocjami. Bardzo ciekawe jest to, że sposób w jaki spędzamy dzień może mieć spore znaczenie, jak będzie wyglądać nasza noc. Nie ma filozofowania, że jeśli tylko wsłuchamy się w siebie, wszystko będzie układać się tak, jak sobie wymarzymy i niepokoje opuszczą nas w jednej chwili.
Cases i Teller mają łatwość formułowania swoich myśli. Płynnie przechodzą przez kolejne tematy bez nadmiaru fachowych określeń. Poradnik składa się z trzech części. Każdy z dwunastu rozdziałów zawiera krótkie sugestie, podsumowania, co sprawia, że lektura jest przejrzysta. Niektóre tytuły są intrygujące, np. „Skoro robi to Iron Man, dlaczego ja bym nie mógł?”, „Inspiracja z orgazmów”, „Buddyjskie chrapanie”.
Mózg to niesamowity organ o olbrzymim potencjale. Dobrze wiedzieć, że nie odróżnia myśli rzeczywistych od naszych wyobrażeń.
Budujące jest to, że można go trochę oszukać i w czasie odczuwania niepokoju spróbować „karmić” dobrymi myślami. Dzięki temu, że podlega neuropatyczności, przez cały czas zmienia się. Twierdzenie, że jest się za starą/za starym, by nauczyć się czegoś nowego to jedynie wymówka… Cieszę się, że myślenie o niebieskich migdałach jest niezbędne do tego, by mózg mógł się poczuć bardziej zrelaksowany. Bez żadnych wyrzutów sumienia róbmy to jak najczęściej. To chyba dobry pomysł, prawda?
